نودهشتیا

داستان کوتاه:لاله وباد
ژانر:تخیلی؛ فلسفی
نویسنده:r/parisa @r/parisa

??گوینده: @nazanin042

سرپرست: فاطمه حکیمی??

کاری از تیم گویندگان نودهشتیا??

خلاصه: گاهی خودخواهی حتی در چهره ی یک عشق همه چیز را از ما می گیرد و دوست داشتن می شود عین دوست نداشتن …..
*****
صدای زوزه ی باد به گوشم می رسید وتنم را می لرزاند. به یاد آن روز افتادم؛ به یاد آن روزی که بدترین کار عمرم را انجام دادم…

پیشنهاد ما

به یاد چشمان زیبایش افتادم؛ چشمانی که امروز صبح به من لبخند زد و با لبخندش مرا درخود خرد کرد! منی که بخاطر خودم می خواستم او را رها کنم. منی که می خواستم مادر بودن را فراموش کنم؛ منه خودخواه، دوباره آن روز را مرور کردم..
عین یک فیلم از جلوی چشمانم گذشت: با سرعت می دویدم، شب بود و جایی را نمی دیدم، پیش رویم جنگل سرد و تاریک قرار داشت. جنگلی که درختانش همچون غولان وحشتناک، دردل این ظلمات به من می نگریستند! حتی ماه هم پشت ابرها پنهان بود. او هم شرم داشت به من یاری برساند. چشمانم گریان بود ولی چاره ای نداشتم؛ من یک بچه ی معلول نمی خواستم! به حد کافی بدبخت بودم.
اورا نمی خواستم! به پشت سرم نگاه کردم، جایش گرم ونرم بود. مطمئن بودم صاحب آن کلبه، از او نگه داری خواهد کرد. پایم به سنگی گیر کرد و روی زمین افتادم. همه چیز مقابل چشمانم تیره وتار شد. صداهای مبهمی دور سرم می پیچید.
درمیان این صداها، صدای مادرم را بازشناختم که می گفت:
-برگرد، برگرد، او به تو نیاز دارد!
-نمی توانم! من نمی توانم از او مراقبت کنم.
صدایم درمیان زوزه ی باد گم شد و گویی آن را نشنید.
-تو داری اشتباه باد را تکرار می کنی!
-باد؟!
-آری؛ باد! تو خودخواهی، مانند باد! می خواهم برایت داستانی تعریف کنم؛ می خواهم لحظه ای درنگ کنی و به آن گوش فرادهی.
مجبور شدم به حرف هایش گوش دهم. با اینکه عجله داشتم، نمی توانستم در تاریکی به راهم ادامه دهم. مادرم با صدای واضح و مهربانش شروع به روایت کرد:
-سالها پیش در چمنزاری، درمیان گلها لاله ای رویید. او بسیار زیبا بود و جمالش، هوش از سر همگان می برد! قرمزی گلبرگهایش، جریان خون در رگها را تداعی می کرد؛ این لاله علاوه بر آن که زیبا بود، محبتش را به همگان نثار می کرد.

گوش دادن به فایل‌های صوتی